La Callas

 Er werd een nieuwe film gelanceerd. De kritieken waren zonder uitzondering lovend, vooral met veel bewondering voor de technische staaltjes om de zang van Angelina Jolie te laten samensmelten met die van La Callas. Het arme mens had er blijkbaar maandenlang zangles voor genomen. In mijn oren klonk het hier en daar toch niet helemaal. Verder geld noch moeite gespaard voor de entourage en een mooi tijdsbeeld van het Parijs in de jaren zeventig. Speciale aandacht voor de positionering van de hoofdpersoon, net geraffineerd tussen de 19e eeuwse bogen en pilaren en te midden van een authentiek interieur. Mijn hemel wat waren vroeger de ruimtes van de zeer welgestelden vol en men was dol op draperieën.

Ach wat zal ik ervan zeggen? Ik wil mijn lieve gezelschap niet het genieten ontnemen en dan vind ik het moeilijk niet even enthousiast te zijn als blijkbaar het merendeel van de bezoekers. Voor mij was het – ik durf het bijna niet hardop te zeggen, maar wel op te schrijven: gewoon edelkitsch. Films die op mij een meer blijvende indruk maakten waren bijvoorbeeld Zone of Interest, Oppenheimer (al klopte niet alles, ik las het journalistieke verslag van de gebeurtenissen vlak na de oorlog : Brighter than Thousand Suns van Robert Jungk). En afgelopen jaar de Joodse Raad. Die eveneens waar gebeurde geschiedenissen  blijven mij bij en over Callas kun je zeggen dat het met alle pracht en luxe toch later in haar leven een zielig en eenzaam mens was. Waarvan acte.